تبادل
لینک هوشمند
در آیه دوّم از سورة فتح، خدا به رسولش می گوید:
﴿ لِيَغْفِرَ لَكَ اللَّهُ مَا تَقَدَّمَ مِن ذَنبِكَ وَمَا تَأَخَّرَ ﴾ تا این که خدا
گناهانِ گذشته و آینده تو را ببخشد . از این آیه می توان استفاد کرد که
پیغمبرِ مسلمانان گناه انجام می داده و معصوم نبوده است !
جواب:
پاسخ این شبهه را با دو جوابِ مختصر و مفصّل بیان می کنیم.
جواب مختصر: مراد از ذنب ( به معنی گناه ) در آیة شریفه، گناه و معصیت
الهی نیست بلکه گناهي است که مشرکین به پیغمبر نسبت می دادند . خداوند
متعال در ابتدای سورة مباركة فتح، خطاب به پیغمبر اکرم می فرماید : ما با
فتح مكّه و موقعیّتی که به تو دادیم، تمام گناهان نسبت داده شده از سوی
مشرکین و تبعات شومی که برای تو در نظر گرفته بودند را بخشیدیم و آنها
ديگر با تو برخورد بدي نخواهند داشت .
بنا بر اين، آیة ذكر شده در مقامِ بیان معصیت إلهی از ناحیة پیغمبر
اکرم نبوده تا اين كه بخواهیم بدین وسیله عصمت پیغمبر را زیر سؤال ببریم
جواب مفصّل: همیشه در طول تاریخ، وقتی مکتبی راستین ظهور می کرد،
وفادارانِ به سنّت های خرافی ( مانند سنّت بت پرستی ) بر علیهِ آن قد
عَلَم کرده و از نسبت دادنِ هر گونه تهمت و شایعه و گناه به آن مکتب و
صاحبش دریغ نمی کردند .
اگر آن مکتب در مسیرِ پیشرفت خود با شکست مواجه می شد، دست آویزِ
محکمي برای اثباتِ تهمت های ناروا به دست مخالفين می افتاد و فریاد می
کشیدند: نگفتیم این مکتب خرافی است ؟ نگفتیم این مکتب سراسر دروغ است ؟
طبیعی است که پیرو آن، پیامدهای شومی نیز در انتظارِ صاحب آن مکتب بود.
امّا اگر آن مکتب به پیروزی می رسید، طبیعتاً تمام این نسبت هایِ
ناروا و نقشه های شومِ وفاداران به سنّت های خرافی، نقش بر آب می شد .
عین همین قضیّه در مورد پیغمبر اکرم اتفاق افتاد، یعنی زمانی که پیغمبر
اکرم دین مبین اسلام را بر مردم عرضه کردند، بت پرستان و مشرکین به خشم
آمده و نسبت های ناروائی را به آن حضرت داده و آن بزرگوار را به گناهانِ
زیادی متّهم کردند که طبیعتاً عواقب و پیامدهای سختی از ناحیة آنان در
انتظار آن حضرت بود .
خداوندِ متعال در إبتدایِ سورة مباركة فتح می فرماید : ای پیغمبر، ما
برای تو مكّه را فتح کردیم و جايگاه ويژه اي به تو داديم تا گناهانی که
مشرکین به تو نسبت می دادند و عواقب سختی که برای تو در نظر گرفته بودند
را ببخشیم ( و آنها دیگر به تو ضرری نرسانند .
سؤال : از کجا معلوم که کلمة ذنب در آیة دوّمِ سورة فتح به معنایِ
معصیت از نگاه مشركين است نه معصيت الهي ؟
جواب : در آياتِ ديگر قرآن، وقتي كلمة ذنب در مورد بعضي از پيغمبران
بكار برده شده، مراد گناه و معصيت از دیدگاه مشرکین و کفّار بوده است
مثلاً در آیة 14سورة مباركة شعراء گفته شده : حضرت موسی به پیشگاه خداوند
متعال عرضه داشت : ﴿ لَهُمْ عَلَيَّ ذَنبٌ فَأَخَافُ أَن يَقْتُلُونِ ﴾
فرعونیان بر من گناهی دارند که می ترسم مرا به خاطر آن گناه بکشند، در
حالی که گناه او چیزی جز یاریِ فرد مظلومی از بنی اسرائیل و کوبیدنِ
ستمگری از فرعونیان نبود. بدیهی است که عمل موسی نه تنها گناه نبود، بلکه
حمایت از مظلوم بود ولی از دریچة چشم فرعونیان گناه محسوب می شد .
در آیة مورد بحث نيز كلمة « ذنب » به معني گناهي است كه از ديدگاهِ
مشركين گناه بوده و تبعاتِ سختي را براي پيغمبر اكرم به همراه داشته است
.
علاوه بر اين، اگر منظور از کلمة « ذنب » در آية دوّمِ سورة فتح به
معني معصیت و نافرمانی إلهی باشد، مفهوم ندارد که بگويد گناهی که هنوز
صورت نگرفته را خداوند بخشیده است
﴿ لِيَغْفِرَ ... مِن ذَنبِكَ... مَاتَأَخَّرَ ﴾ تا خداوند گناهان آيندة تو را ببخشد .
بنا بر اين، با قرائني كه از بيرون و درون آيه ذكر شد، جاي شك و شبهه
باقي نمي نماند كه کلمة ذنب در اين آيه، به معناي معصيت از نگاه مشركين
است .
در روایتی از حضرت رضا علیه السلام چنين آمده است : هیچ کس نزد مشرکين
مكّه گناهش سنگین تر از گناهِ پیغمبر اکرم نبود، زیرا آنها 330 بت می
پرستیدند و پيغمبر اكرم با آنها مخالفت مي كرد . هنگامی که آن حضرت آنها
را به توحید دعوت کرد، بسیار بر آنها گران آمد و او را به گناه متّهم
کرده و گفتند : گفتار تو ، مبني بر باطل بودن بت ها، یک دروغ بزرگ است !
.
حضرت رضا علیه السلام در إدامة روايت فرمودند : خداوندِ متعال، با فتح
مكّه، تمام نسبت های ناروای مشرکین و تصمیمات شومی که در مورد آن حضرت
گرفته بودند را نقش بر آب کرد.
التماس دعا
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.